„Qui nescit orare, pergat ad mare”. Morze jako przestrzeń zagrożeń dla podróżników polskich w XVII i XVIII wieku – typologia niebezpieczeństw
Relacje z morskich podróży mieszkańców Rzeczypospolitej w XVII i XVIII wieku stanowią niewielką część właściwych sprawozdań z wyjazdów zagranicznych. Odznaczają się analogicznymi cechami w opisie pobytu na morzu. Głównym tematem opisów tych epizodów podróży jest strach przed śmiercią na morzu albo...
Saved in:
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | German |
| Published: |
Akademia Zamojska
2024-06-01
|
| Series: | Facta Simonidis |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://czaz.akademiazamojska.edu.pl/index.php/fs/article/view/2616 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | Relacje z morskich podróży mieszkańców Rzeczypospolitej w XVII i XVIII wieku stanowią niewielką część właściwych sprawozdań z wyjazdów zagranicznych. Odznaczają się analogicznymi cechami w opisie pobytu na morzu. Głównym tematem opisów tych epizodów podróży jest strach przed śmiercią na morzu albo pomyślny przebieg rejsu akcentujący uniknięcie niebezpieczeństwa. Morze postrzegano jako przestrzeń zagrożeń, gdzie czyhały różne niebezpieczeństwa: sztormy, piraci, choroba morska, utonięcie czy rozbicie okrętu. Lęk przed morzem był skutkiem nieznajomości realiów rejsów u pasażerów statków i obcości środowiska morskiego, jego odmienności od otoczenia lądowego. Także w sferze symbolicznej i religijnej, epoki wczesnej nowożytności, utrwalano obraz morza jako śmiertelnego zagrożenia dla człowieka.
|
|---|---|
| ISSN: | 1899-3109 2956-4085 |